Sta­re grzechy mają długie cienie.

Bo zaczyna się tęsknić jak ta osoba jeszcze jest obok, ale ty wiesz ze za chwile, za moment już jej nie będzie.  Że odwrócisz się i będziesz musiała iść, choć wolałabyś, ponad wszystko, nie musieć.  Zostać i nie robić nic. Po prostu być w pobliżu.

I przychodzi taki moment kiedy sama nie wiesz czego chcesz od życia. Chciałabyś cofnąć czas i zmienić bieg wydarzeń, tylko że już się nie da.

Niech umrze setka osób, tysiąc, nawet i milion, a człowiek wzruszy tylko ramionami i powie, że tak już jest. Ale gdy zginie ktoś ważny dla ciebie, wszechświat zaczyna się sypać i kruszyć jak zbudowany z piasku zamek. Ziarenko po ziarenku, kawałek po kawałku, wszystkie smukłe wieże, krużganki, wyprofilowane ściany i mosty lecą w dół, by upaść i zlać się ze sobą w bezsensownym chaosie.

Pamiętaj, że zawsze możesz wstać, pierdolnąć drzwiami i odejść pewnym krokiem, nie odwracając się za siebie. Nigdy nie zapominaj o tej opcji.

wierzę w rozmowy dusz,
których ty nie słyszysz

i kiedy nic nie mówię
i kiedy cię nie widzę

wcale nie znaczy,
że mnie nie ma z tobą.