Ignorowanie to pewna forma subtelnego „wypierdalaj” którą od czasu do czasu stosuje każdy.

Ciągle płaczę wewnętrznie.

Leżałam na podłodze, patrzyłam w sufit i płakałam jak dziecko. Wiedziałam, że nie ma sensu nikomu mówić o tym, jak się czuje. Już i tak uważali mnie za dziwadło.

Nagle zrozumiała, że się wstydzi - za swoją samotność i ciągłe niezadowolenie ze wszystkiego, a zwłaszcza z samej siebie.

Odchodził ode mnie zostawiając mnie bardziej samotną niż wtedy, kiedy nie było go jeszcze.

Opłacz to, wykrzycz to, a później weź się w garść, stań na nogi i zacznij żyć. Możesz żyć tak szczęśliwie, że głowa mała.

Powiedział mi kiedyś jeden psychiatra, że ze mną dlatego tak kiepsko, bo myślę sensualnie. Nie intelektualnie. Sercem myślę. Nie głową. Uczuciami się kieruję. Instynktem. Nie rozumem. Że jakbym zaczął analitycznie, to może...może nawet i bym mógł być pełnowartościowym obywatelem.

Większość Polaków po maturze spędza resztę życia na mijaniu się z powołaniem.

Mijała mnie już tyle razy. A ja za każdym razem błagałem w myślach "zatrzymaj się, nie mijajmy się już nigdy więcej".

Jeśli moja nieobecność nie zmienia niczego w Twoim życiu, to moja obecność w nim też nie ma już żadnej wartości.

Widujemy się, rozmawiamy - ale żyjemy obok. Tak własnie wygląda rozpad: implozja więzi i związków. Poprawna obojętność, urzędowe relacje. Sympatyczny brak zainteresowania.